Een lijstje van dingen die we geprobeerd hebben om Emiel te laten slapen:

  1. Samen slapen. Klaar.

Een lijstje van dingen die geprobeerd hebben om Henri te laten slapen, niet helemaal in chronologische volgorde:

  1. samen slapen, vanaf nacht 1 in het ziekenhuis
  2. naar 5 verschillende kinderartsen gegaan (“Er is niks mis met uw kind, Mevrouw.”)
  3. 3 osteopaten
  4. 2 homeopaten
  5. 2 kinesisten
  6. andere melk
  7. nog eens andere melk
  8. laten we nog eens een ander soort melk proberen
  9. 3 ziekenhuisopnames voor varia redenen, waarbij ik elke keer dacht dat “Oef, als we hier uit komen zal hij zich wel beter voelen.”
  10. toch maar in zijn eigen bed gelegd, want hier werd niemand beter van
  11. zijn bed op een andere plaats gezet, iets met aardstralen
  12. zijn bed tegen dat van Emiel gezet en zelf met één been in elk bed gaan liggen (zo lig ik nu nog vaak, 4 jaar later)
  13. edelstenen onder zijn bed
  14. aromatherapie
  15. boos worden
  16. lichttherapie
  17. het huis laten reinigen
  18. toen hij eens met vast voedsel begon; een voedsel intolerantie test, gevolgd door een stevig dieet
  19. Bij hem blijven tot hij slaapt
  20. hem “gecontroleerd” laten wenen. één keer. Het werd alleen maar erger
  21. een zijden slaapmutsje tegen prikkels
  22. hem vroeger slapen leggen
  23. hem later slapen leggen
  24. meditatiemuziek
  25. elke middag met hem rondrijden zodat hij een dutje zou doen en dus ‘s avonds minder oververmoeid zou zijn
  26. prikkelarme dagen
  27. dagen met veel prikkels
  28. veel buiten spelen overdag
  29. een nieuw bed
  30. een Bumba donsovertrek
  31. een Bumba pyjama
  32. een Bumba knuffel
  33. bachdruppels
  34. een Avengers donsovertrek (de Bumba periode was voorbij)
  35. boeken gelezen over ouderschap die me deden beslissen dat ik gewoon een slechte mama was

Toen hij ongeveer 2 jaar was waren we in een huisje in de Ardennen, waar we ‘s middags nog eens een poging deden tot een dutje. We geloofden er niet echt in, maar je weet maar nooit!

En ja hoor.. dit middagdutje was het begin van een slaappatroon. Het was niet perfect, maar het begin was gezet.

Tijdens dit 2 uur durende dutje is er sneeuw gevallen, hebben we met Emiel een sneeuwballengevecht gehouden en is de sneeuw ook weer gesmolten, maar dit vertellen we natuurlijk niet aan Henri.

Zou er iets van wat we gedaan hebben de oplossing geweest zijn, of moesten we gewoon geduld hebben? Hoe dan ook, ik ben blij dat we er doorheen zijn!

Heb jij makkelijke slapers, of heeft oververmoeidheid jou ook tot waanzin gedreven?