De zonnige periode tussen 13 maart en euh.. ergens in mei, zeker? Toen mocht Emiel weer naar school alleszins. Voor Henri was het nog wat later.

Toen ik het nieuws hoorde op 12 maart was mijn eerste idee er eentje van: “achja, een beetje rust voor de kindjes. Dat is nooit slecht, toch? En voor we het weten is het hele gedoe voorbij.” De jongens waren toen al 2 dagen thuis met een hoestje, dus we vertrouwden de situatie al niet meer helemaal.

We begonnen vol goede moed met een soort van dagschema. Ik zag het voorbijkomen op instagram en ik dacht; ja mannen, dat wordt ‘m! Er waren vaste momenten waarop er voor school werd gewerkt, speelmomenten met mama en/of papa en vrije tijd voor de kinderen.

2 dagen hebben we dit volgehouden, daarna was er tv. Wij hadden het geluk dat we alle 4 gewoon thuis waren. Zowel Kristof als ik bleven gewoon werken, maar hé, we waren er. Zoals aanbevolen op verschillende sociale media probeerden we de kinderen ook wat te betrekken in het huishouden. Nu en dan eens het stof afdoen, of een boodschappenlijstje maken voor wanneer mama de moed vond om naar de winkel te gaan. Herinneren jullie de eerste uitstap naar de winkel nog? Ik heb mezelf echt moed moeten inpraten; An, ge kunt dit! Lijst? check! Bankkaart en AH-kaart bij de hand? Yes! Niet treuzelen, geen oogcontact maken, zo weinig mogelijk ademen en dooooor!! Ik heb tijdens die periode wel écht efficient leren winkelen.

3 maaltijden x 4 personen x 7 dagen + 2 aperitiefjes x 2 personen x 7dagen + waterijsjes.

Het was ook het perfecte moment om het huis eens goed te declutteren, misschien wat kleine renovatiewerken en moet de tuin niet eens dringend onder handen genomen worden? Ook voor een nieuw dieet (ahja want we hadden een beach-body nodig voor die vakantie die op dat moment nog door leek te gaan), een twee-wekelijkse online yogales en een regelmatige diy-facial was hét moment aangebroken.Na een paar weken werd het vrij duidelijk dat voor bovenstaande dingen geen tijd was tussen het preteachen, het entertainen van een kleuter en dat bedrijf dat wel moést blijven draaien. Dus we hebben het een beetje anders aangepakt. Kristof en ik werkte elk ongeveer 3 uur per dag en opnieuw ‘s avonds wanneer de kinderen sliepen. Degene die in de voormiddag “vrij” was hielp Emiel met zijn schoolwerk, en de andere werkte en hield Henri intussen een beetje bezig. Dan even de zon in, een aperitiefje en iets lekkers eten. Na de middag draaide de rollen om en zorgde de vrije ouder ervoor dat de kinderen wat geëntertaind waren. Een beetje buiten spelen, knutselen of een boswandeling. Als het écht een goede dag was begonnen ze wat samen te spelen of wouden ze wat tv kijken, en kon degene die in de voormiddag al had mogen werken er gewoon nog een halve shift aan vast plakken!

Rond 17u galmde elke dag opnieuw de vraag : “Hoe laat is ‘t!?!” door het huis, waarop we alle 4 naar buiten trokken met met 2 aperitiefjes en 2 appelsapjes.En zo volgden de dagen elkaar op.. nu en dan gebeurde er eens iets spannends, zoals de vtm drone die over Diepenbeek vloog. Dit was een dag waarop we écht niks gedaan hebben. Dé zondag der zondagen. De kinderen waren bezig met een hartje te maken in de tuin met al hun speelgoed, en Kristof en ik lagen in de zon met een boekske. Om de 30 minuten zei er iemand: “Nu hoor ik toch echt iets!”. We hebben die dag geen drone gezien, maar het was gezellig.

In juni gingen beide kinderen terug naar school, en geen moment te vroeg want ze waren elkaar duidelijk beu gezien. Het was tijd voor interactie met andere kinderen van hun eigen leeftijd. Henri en Emiel schelen 3,5 jaar, en hoewel ze echt een heel goed team zijn is er nu en dan toch wat frustratie omdat Henri nog niet zo goed met de lego kan bouwen als Emiel zou willen, of omdat Emiel geen zin heeft om Mega Mindy’tje te spelen. Kristof mocht ook weer gaan werken. Ik was nog eens alleen thuis. Het deed deugd.

De zomervakantie die een maand later volgde was eigenlijk een verlengde van de lockdown, maar met meer activiteit; een uitstapje naar zee, een etentje op restaurant, gedeeltelijke vrijheid had nog nooit zo goed gevoeld. Al bij al viel het voor ons gezin dus goed mee. Dit is omdat we thuis mochten zijn. Ik kan me voorstellen dat dit heel anders was voor gezinnen waarbij de mama en/of de papa buitenshuis moest blijven werken. Natuurlijk was er de eerste maanden wel het gemis van onze familie en vrienden, maar toen alles ietsje versoepeld werd deden we fietstochtjes van tuin tot tuin. We hebben er met momenten bewust voor gekozen om zoveel mogelijk nieuws buiten te houden. De momenten waarop er alleen maar gehamerd werd op het aantal doden en de grimmige situatie in de ziekenhuizen en in de rest van de wereld. Er kwam geen angst binnen ons kot, want eens binnen is het moeilijk om het weer buiten te krijgen..

Er is wel 1 belangrijke beslissing gevallen in de loop van 2020: twee kinderen is genoeg voor ons. Enough said.

Hoe hebben jullie de lockdown ervaren? Was je thuis of moest je gaan werken? En hebben jullie het rustig aangepakt of iets meer gedisciplineerd als ons?

Ohja, er was ook nog die avond aan het begin van de lockdown waarop ik in volle paniek naar de triagepost van het ziekenhuis reed met een heel erg zieke Henri. Waar hij vervolgens overgaf in zijn mondkapje, en ik al wenend een nieuw moest gaan vragen. Maar ach, het is goed gekomen.