Team Moms and Monkeys
Het eerste (moedige, al zal zij beweren van niet) verhaal is dat van Isabelle, een bewust alleenstaande mama van twee zonen.
Isabelle
Ik zal mezelf, voordat ik mijn mama-verhaal neerschrijf, kort voorstellen. Mijn naam is Isabelle, en ik ben mama van 2 jonge kindjes: Arthur (°2018) en Oscar (°2020). Ons gezinnetje ziet er net een tikkeltje anders uit dan een doorsnee-gezin. Ik ben bewust alleenstaande mama, mijn kindjes groeien dus alleen bij mij op, en zijn er gekomen door middel van een anonieme donor.
Mijn verhaal begon zoals bij alle mama’s met een kinderwens. Ik heb altijd geweten dat ik mama wilde worden, liefst van meer dan één kindje. Ik zei ook altijd dat, als ik niet op tijd een partner vond, ik wel alleen mama werd. Lang heb ik de leeftijd van 30 als grens gezien, daarna zou ik het alleen doen.
Aan die ‘grens’ heb ik me niet gehouden. Toen ik 27 was, werd de wens naar een kind te groot. Het werd een verlang, een soort ‘drang’. Overal zag ik baby’s, kindjes, kinderspullen… Ik woonde op dat moment ook al een tweetal jaar alleen, had een huis, een vaste job. Alleen geen relatie. Ik besefte ook dat ik niet echt een relatie miste, maar wel een kind.
Ik heb daarom, 3 jaar vroeger dan ik zelf altijd zei, besloten om mijn kinderwens proberen te vervullen. Sommige mensen vonden dat jong, wat ik ook ergens begrijp. Maar die wens werd te groot, en ergens wist ik dat ik meerdere kindjes wou en dus ook niet ‘te laat’ wou beginnen. Ik dacht ook altijd dat het wel even zou duren, dat ik niet snel zou zwanger worden, maar dat bleek anders.
Na wat speurwerk naar ziekenhuizen en centra waar ik terecht kon, ben ik na een gesprek met de arts en een psycholoog, aan het traject kunnen beginnen. Sommige mensen maken de fantasie dat ik daar heb kunnen kiezen uit een boek wie de donor zou zijn, of dat ik zelf heb kunnen omschrijven hoe die eruit moest zien. Niets is minder waar. Mijn arts heeft ‘gematcht’ op bloedgroep en mijn uiterlijke kenmerken (haarkleur, oogkleur, lichaamskleur) zodat de kindjes zoveel mogelijk gelijkenissen met mij zouden hebben. Ik heb bijvoorbeeld een lichte haar- en oogkleur en bleke huid. Het zou vreemd zijn als ik een ‘zuiders’ kindje zou hebben. Ik weet dus niet wie hij is, hoe hij eruit ziet… Het enige wat ik weet, is dat de spermacellen afkomstig zijn uit een Deense spermabank. Zowel ik als mijn kindjes zullen nooit meer weten. Zelf heb ik daar geen problemen mee, de Belgische wetgeving laat momenteel ook niet anders toe, tenzij je zelf bijvoorbeeld een vriend laat doneren. Maar dat vond ik dan weer een beetje vreemd. Want hoe ga je daar mee om?
Ik kan alleen maar hopen dat mijn kindjes later mijn keuze begrijpen en daar ook vrede met hebben. Na 2 pogingen had ik het geluk zwanger te zijn van mijn eerste kindje. Ik zei de eerste poging als grapje nog tegen de arts dat de eerste keer was om te proberen, en de tweede keer voor echt. Blijkbaar had ik gelijk 🙂
Een zalige zwangerschap, tot ik onverwachts op net geen 32 weken opgenomen werd in het ziekenhuis. Torenhoge bloeddruk, eiwitten in de urine… Pre-eclampsie was het verdict. Zo lang mogelijk rekken en in het ziekenhuis blijven tot de bevalling was de boodschap. Ik viel even van mijn roze wolk. Een week later, op 32 weken en 5 dagen, werd Arthur geboren. Een prachtige, superflinke zoon. 3 weken en 2 dagen later mocht hij mee naar huis en kon mijn gezinsgeluk beginnen.
Nooit heb ik het als zwaar ervaren, het ging vanzelf, alsof het altijd zo had moeten zijn. Alleen voelde ik al snel dat er nog een puzzelstukje ontbrak, een tweede kindje. Want dat was mijn grote droom. Daarom besloot ik spermacellen te reserveren van dezelfde anonieme donor, zodat als er een tweede kindje kwam, ze genetisch volledig broer en broer/zus zouden zijn. Een maand voor Arthur zijn tweede verjaardag, was ik terug zwanger, opnieuw snel, na de tweede poging. Deze zwangerschap heb ik gelukkig wel kunnen uitdragen, met een tweede fantastisch zoontje als resultaat. Oscar maakt mijn gezin compleet.
Ik krijg soms de reactie dat mensen mij bewonderen, dat het zwaar moet zijn. En dat is het soms, maar dat is het toch voor elke mama? Elke mama ploetert, zucht en zweet wel eens. Elke mama zit soms toch wel eens met haar handen in het haar? Maar heb ik het zwaarder dan een andere mama? Ik vind zelf van niet. Ik weet natuurlijk ook niet beter, want nog van voor mijn kindjes er waren, wist ik dat ik dit alleen ging doen. Ik heb zelf het idee dat het moeilijker zou zijn als je wel met een partner aan kinderen begonnen bent, en die er om welke reden dan ook, niet meer is. Dan is dat niet het beeld dat je altijd gehad hebt, dan ken je wel anders. Dan moet je, naast het opvoeden van de kindjes in je eentje, ook nog iets missen en verwerken.
Dat heb ik niet. Ik mis niets, want ik ken niet anders. En soms heeft het ook voordelen, denk ik. Er zijn geen ergenissen naar een partner die iets wel of net niet deed, geen discussies over de opvoeding van de kinderen…. Al is alles alleen beslissen, niet altijd even makkelijk.
Net als iedereen wil ik mijn zorgen over de kindjes wel eens delen, ik kan daarvoor niet bij een partner terecht, maar heb wel veel hulp en steun aan familie en vrienden. Mijn ouders wonen dichtbij, op hen kan ik altijd rekenen als er een probleem is. En ik heb ook vrienden die bij problemen helpen waar ze kunnen of die altijd klaar staan voor mij als ik zorgen of twijfels heb.
Natuurlijk twijfel ik soms of ik het wel goed doe, of ik mijn kindjes niets tekort doe. Maar doet ook niet elke mama dat af en toe? Uiteindelijk doe ik ook maar wat, net als elke mama. Met vallen en opstaan breng ik mijn kindjes groot, maar wel met heel veel liefde. Net als elke mama ben ik ‘s avonds blij als de kindjes na een fijne, maar drukke dag, in hun bedje slapen en de rust even weer keert in huis. Want druk is het soms wel.
Voor Isabelle mocht ik een ring maken met een melksteen, en de geboortestenen van Arthur en Oscar, de granaat voor januari en een peridoot voor augustus.
Team Moms and Monkeys; dat zijn mama’s die elkaar ondersteunen en helpen. Imperfect, maar vol liefde. Altijd. Zonder oordeel, met een open geest. Want samen zijn we beter.
Wil jij ook graag je verhaal delen? Laat het hieronder weten, of stuur een mailtje naar an@momsandmonkeys.be.
