Team Moms and Monkeys

Onze kinderwens startte op 13 april 2017, en er volgde snel een zwangerschap. Na 10 weken kreeg ik een miskraam. Begin februari 2018 was ik opnieuw zwanger. Wat een vreugde, ik had een zalige zwangerschap!

Deze droom barstte toen ze ons tijdens de 20-weken echo vertelde dat ons meisje zoveel hartproblemen had dat een “normaal” leven voor haar niet weggelegd zou zijn.. de enige, hartverscheurende, optie was een stopzetting van de zwangerschap.

Op 25 juni 2018 ben ik bevallen van een perfect, klein meisje. Emma. Het was hard, ik was boos. Op mezelf, op mijn lichaam, op de wereld.

Foto genomen door Boven de wolken

Na het overlijden van Emma zijn ze in het ziekenhuis dadelijk begonnen met uitzoeken waar het mis is gelopen. Dit was een erg lange zoektocht, en bleek uiteindelijk een zeldzaam defect te zijn. De dokters vertelde ons dat we geen kindje meer zouden kunnen krijgen.. Hier konden we ons niet bij neerleggen, en hoewel de angst er zowel bij mezelf als bij mijn vriend in zat om hetzelfde nog eens te moeten meemaken, hebben we zelf beslist om naar het ziekenhuis van Jette te gaan.

Intussen zijn we 2 jaar en 9 maanden verder. Corona heeft meermaals roet in het eten gegooid, want ons probleem was niet “dringend”. Nu is het eindelijk zover.. sinds 29 januari 2021 zijn we bezig met het proces. 2 weken lang hormoonspuiten en een pick-up. Ik had 7 goede eicellen, waarvan er 2 stuk zijn gegaan door het invriezen, en 2 door de bevruchting. Er waren dus nog 3 eicellen over. Eentje ervan is door alle genetische testen geraakt, die dienen om te voorkomen dat ook dit kindje ernstige afwijkingen zou hebben. Volgende week wordt het eitje in mijn lichaam geplaatst!

Na de geboorte van Emma liet ik een koesterjuweel maken. Ik mocht bij An de asjes van mijn dochter zelf in het juweeltje doen, een gevoel dat ik nooit zal vergeten. Ik draag het juweel nog altijd, met zoveel liefde! Mijn dochtertje, elke dag dicht bij mij.

Xx Nele

De urne van Emma, met het juweeltje erbij
Ik heb de voorbije jaren heel veel sterrenouders mogen leren kennen. Hun verhalen raken me altijd diep, maar ik besef elke keer weer dat ik geen enkel benul heb van hoe deze mama en papa zich voelen. Ik kan er me iets bij voorstellen, maar het écht weten, nee dat niet. Het is dan ook vaak moeilijk om de juiste dingen te zeggen. Welk advies zou jij geven aan iemand die er wil zijn voor de ouders van een sterrenkindje? Wat mag je zeggen, wat best niet? Mag je vragen stellen, of best afwachten tot zij iets vertellen? X An