Team Moms and Monkeys

Ik zal mezelf even voorstellen, ik ben Sarina, 31 jaar en mama van twee gezonde (en drukke) dochters.

Ik wist al altijd dat ik graag mama zou worden en stelde me dit zwangerschaps en bevallingstraject heel erg mooi voor.

Toen ik zwanger werd van mijn oudste dochter, Nova, was ik uiteraard door het dolle heen. Eens de eerste echo’s achter de rug waren en alles in orde leek te zijn met haar, begon ik mezelf voor te bereiden voor de verdere zwangerschap en bevalling. Ik volgde lessen, ging yoga doen, zocht informatie op over de bevalling zelf. Hoewel ik in het begin dacht dat ik niet zonder epidurale ging kunnen bevallen, vond ik in de lessen meer en meer kracht om dit wel te proberen en alles op een natuurlijke manier te laten verlopen.

Op de 21 weken echo benoemde de gynaecoloog voor het eerst dat Nova dwars lag in mijn buik, ze zou nog tijd genoeg hebben om zich draaien in de juiste houding om geboren te worden. De echo’s nadien bleef de boodschap komen dat Nova nog steeds dwars lag en de kans bestond dat ze via een keizersnede geboren moest worden. Dit was nieuws dat ik niet graag hoorde. Ik wou zo graag zelf bevallen, zélf mijn dochter op de wereld zetten.

Op 37 weken en 4 dagen werd Nova via keizersnede geboren (ze was dysmatuur dus moest wat vroeger op de wereld komen). De dagen nadien schommelde mijn gevoel tussen blij, zo blij dat ze er eindelijk was. En mislukking, Nova is wel geboren maar ze was nog niet klaar. Ik heb haar niet zelf op de wereld gebracht, mijn lichaam heeft hierin gefaald.  Ik heb de gemakkelijke weg van bevallen gekregen.

Gelukkig heb ik een lieve man aan mijn zij die me (samen met verhalen op internet), heeft doen inzien dat ik en mijn lichaam niet gefaald hebben. Uiteindelijk heb ik Nova laten groeien in mijn buik, de maanden na de bevalling heeft ze op mijn moedermelk geleefd. Een keizersnede ondergaan is ook niet niks, het is een hele operatie waar er ook risico’s aan verbonden zijn. Het is ook niet dat een keizersnede altijd enorm vlot gaat, ze hebben moeten werken om Nova uit mijn buik te krijgen. Dus de makkelijkste weg is dit zeker niet, ook niet het herstel. Dit is echt niet te onderschatten. Jammer genoeg kreeg ik ook een slechte ervaring met het zetten van de epidurale. De keuze wordt zelfs al voor je gemaakt als je met keizersnede moet bevallen.

Toen ik zwanger werd van mijn jongste dochter Lune, was ik vol goede moed om deze keer wel een natuurlijke bevalling mee te maken. Want hoe erg ik rationeel ook weet dat ik niet gefaald heb, mijn gevoel zegt toch dat ik dit zelf moet kunnen. Al snel zag de gynaecoloog dat Lune in stuit lag en hetzelfde scenario zich ging volbrengen. Hoe jammer ik dit ook vond, ik ben mezelf met goede moed en  angst voor de epidurale beginnen mentaal voorbereiden op een tweede keizersnede. Deze is in alle opzichten beter verlopen dan bij Nova. Gelukkig!

Ik hoor wel vaker dat mama’s die een keizersnede hebben (of moeten) ondergaan, hetzelfde gevoel hebben dat ik destijds had. Hopelijk leren ze even snel als ik dat dit echt overbodig is. Het is hoe dan ook een mirakel om een baby te laten groeien in en uit de buik.

Ik ben dan ook super trots op mijn twee kleine meisjes. En ik wil ze dan ook graag erg dicht bij mij. An maakte voor mij een prachtige ring met moedermelk (van Lune) en haar lokjes van beide meisjes.
Héérlijk om alles wat ik lief heb, symbolisch bij mij te hebben!

Voor Sarina en haar meisjes mochten we deze stacking rings maken.

Wil jij jouw verhaal ook graag delen? Stuur het dan naar an@momsandmonkeys.be. Het moet niet perfect zijn, écht is genoeg 🙂