Ik begin met mezelf even voor te stellen. Ik ben Ine, 33, en mama van twee geweldige zoontjes, Maurice en Marcel. Ik sta er niet alleen voor, want Dieter, mijn allerliefste vriend, is tevens ook de beste papa ter wereld.
Ik ben een gelukkige mama. Nu toch. Dat is even iets anders geweest. In 2017 werd ik mama van Maurice, een droom van een baby, die jammer genoeg de eerste twee jaar van zijn leventje niet door wou slapen. Geen levensgroot probleem uiteraard, maar toch heavy! Toen Maurice begon door te slapen, vergaten we al snel de zware nachten en droomden we stilaan van een tweede. Zo gedroomd, zo gedaan en in april 2020 werd onze liefste Marcel geboren. Jammer genoeg gebeurde dit allemaal in volle Corona tijd. Marcel werd gemaakt toen er van Corona nog geen sprake was, dus wisten wij veel wat er ons te wachten zou staan.. Ik had echt een droombeeld van mijn zwangerschap, ging enorm genieten en mij in de watten laten leggen door iedereen die dat wou (want als je zwanger bent, mag dat namelijk, je ongegeneerd laten verwennen).
Na de krokusvakantie mocht onze Maurice eindelijk naar school, kon ik genieten van een beetje rust en kon ik alles klaar zetten voor onze tweede spruit. Liep dat even anders… Vanaf het moment dat ik een positieve test in mijn handen had, was ik misselijk. Niet een beetje, maar enorm. Ik kon nergens naartoe, lag de hele tijd in de zetel en kon zelfs met Maurice geen spelletjes meer spelen. Al een geluk woonden we toen tijdelijk bij mijn ouders, in afwachting van ons droomhuis, dus die hielpen enorm waar ze konden. Toen ik vier maanden zwanger was, nam de misselijkheid af, oef! Een weekje of twee later, kreeg ik jeuk. Wij dus naar de gynaecoloog, want bij de vorige zwangerschap had ik een milde vorm van cholestase, en de kans bestond dat ik dit weer ging hebben. Bloed genomen, baby nagekeken (die deed het super in mijn buik) en een dag later het verdict gekregen dat ik weer cholestase had. Deze keer een iets zwaardere vorm, dus meer controle nodig. Cholestase is eigenlijk een reactie van je lichaam op je baby, je maakt teveel galzouten aan, wat zorgt voor jeuk bij de mama. Op zich niets heel ergs als het een milde vorm is, maar als je waarden te hoog zijn, kan dat zorgen voor een plotse sterfte bij je baby. Zomaar, zonder voortekens. Als de waarden te hoog zijn, halen ze je baby, om hem zo te redden. Vanaf 24 weken is een baby ‘levensvatbaar’ dus vanaf dan konden ze vechten voor Marcel. Dit betekende veel vaker op controle en elke week bloed laten nemen. Doen we, alles voor de baby! Mijn waarden schommelden heel erg, en het was een heftige tijd.
Twee weken na de start van Maurice zijn schoolcarrière was daar de eerste lockdown. Niemand mocht nog buiten, je moest in je kot blijven, dus dat deden we. De onderzoeken moest ik sinds dan helemaal alleen doen, ook naar de echo’s mocht mijn vriend niet meer mee. Ik heb tranen met tuiten gehuild en als ik eraan terug denk, heb ik het nog steeds moeilijk. Onze laatste zwangerschap, laatste baby in de buik, en ik moest overal alleen naartoe. Mijn mama is mijn vroedvrouw, wat het mooiste ooit is, dus zij kon soms wel mee met mij, zodat ik niet alles helemaal alleen moest doen. Op 29 weken zwangerschap werd ik opgenomen in het ziekenhuis om longrijping te krijgen omdat de waarden toen zo alarmerend hoog waren. Nadien terug naar huis en rusten, en hopen dat de baby lekker lang zou willen blijven zitten en dat de waarden zouden dalen. Ondertussen kreeg ik medicatie, de zwaarste die er is, en die bleek aan te slaan. Mijn waarden daalden en Marcel kon lekker blijven zitten.
De lockdown kabbelde voort en elke avond, wanneer wij het nieuws keken, panikeerde ik helemaal omdat ik niet wou bevallen in Coronatijd. De angst zat er toen, en nu nog steeds eigenlijk, dik in! (met het nieuws kijken zijn we toen gestopt)
Op 37 weken ben ik ingeleid, langer mag je niet zwanger zijn met cholestase want vanaf dan is de kans op plotse sterfte veel te hoog. 30 april liepen mijn man en ik (dapper) binnen in het ziekenhuis en kon ons avontuur beginnen. Enkele uren later en met de hulp van mijn allerliefste mama, werd onze Marcel geboren. De opluchting was gigantisch. Marcel woog 3kg en was 49cm groot. Een doetje! Normaal gezien krijg je dan bezoek, en ik heb al die maanden echt uitgekeken naar de eerste keer dat Maurice zijn broertje zou zien. Ik wou echt die obligatoire foto op het ziekenhuisbed van mijn twee zonen. Neen dus, door Corona mochten broertjes en zusjes niet op bezoek komen. Ook mijn papa en broers konden niet komen, en dat vond ik ook echt hard. Mijn broer en zijn vriendin stonden wel met een spandoek op het binnenplein en met mijn andere broer en papa werd er gefacetimed. Het was een heel vreemde periode, wij in het ziekenhuis met de perfecte baby, terwijl er aan de overkant van het binnenplein elke dag mensen vochten voor hun leven wegens Covid-19. Een heel dubbel gevoel. Genieten kon niet echt.
Toen we naar huis mochten vertrekken, kwam de kinderarts een laatste check doen. Marcel bleek nogal geel, dus bloed genomen en wachten op het verdict. Iets later kregen we te horen dat we naar huis mochten, maar we moesten Marcel goed opvolgen. De dagen nadien vond mijn mama Marcel toch echt heel geel en nam ze opnieuw bloed. Het waren spannende dagen, want als het niet ok was, moest Marcel opgenomen worden in het ziekenhuis en mocht ik er niet bij blijven. We hebben Marcel uiteindelijk bij ons thuis gehouden, mijn mama is komen logeren en ook hier kwam ons Marcelleke door.Twee weken lang was Marcel een droombaby. At en sliep, knuffelde graag en het was enorm genieten. Tegen iedereen die het horen wilde, schepte ik op over mijn fantastische zoon. Na twee weken merkten we verandering bij hem. Hij begon meer en meer te wenen, werd niet graag gepakt en begon over te geven. Tja, een baby huilt soms, hoorden we, dus wij deden verder. Zes weken lang heeft Marcel geweend, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, zonder ophouden, niet te troosten. ’s Nachts sliep hij, omdat hij volledig uitgeput was. We hebben ziekenhuisopnames achter de rug, medicatiekuren, speciale melk op voorschift, noem maar op… Ik merkte aan mezelf dat ik op was, Dieter was op, en Maurice, de oudste, wist niet meer wat hij moest doen en vond een broertje toch niet zo leuk als wij hadden voorgesteld. Ik zag het absoluut niet meer zitten. Mijn broer, tante en ouders kwamen af en toe, tegen de regels, toch helpen en namen Marcel over als wij het niet meer konden.
Uiteindelijk heeft mijn mama aan de alarmbel getrokken, Marcel een paar dagen in huis genomen en mij naar de dokter gestuurd. Ik heb aangepaste medicatie voor mezelf gekregen en door even afstand te kunnen nemen van Marcel heb ik ook wat ‘helderder’ kunnen nadenken. We besloten te stoppen met alle medicatie, zochten een osteopaat die gespecialiseerd was in baby’s en gaven terug gewone melk, niets speciaals. Na een week merkten we verschil en stilaan veranderde Marcel in een blije baby die amper weende. Ondertussen is Marcel bijna 8 maanden en de gelukkigste baby die we kennen. Hij groeit super goed, speelt graag met zijn broer en doet het uitstekend. Ik zie Marcel terug heel graag, want dat was door het vele wenen ook niet meer vanzelfsprekend. Ik kan begrijpen dat sommige ouders hun kinderen iets aandoen, als ze niet de achterban hebben die ik heb. Iedereen heeft zijn best gedaan, en ons geholpen waar ze konden, ondanks de Corona maatregelen. Zonder hadden we het niet gekund.Enkele weken geleden las ik in de krant een artikel waarin stond dat ze op materniteit fan waren van ‘geen bezoek’. Ik moest ineens terug heel hard wenen. Wij kregen geen bezoek omdat het niet mocht, maar ik heb er nog altijd zoveel spijt van. Vrienden en verdere familie heb ik niet gemist, maar mijn zoontje en papa en broers die niet mochten komen, dat wringt nog steeds. Laat de ouders dat in de toekomst zelf maar beslissen.
Corona heeft mij veel geleerd, en ik ben er nog maar eens mee geconfronteerd dat ik een fantastische familie heb, die ik oneindig dankbaar ben. We hebben ondertussen bitter weinig bezoek gekregen, maar doen het zo goed in onze kleine bubbel. Als ik het opnieuw kon doen, zou ik nooit meer zwanger willen zijn en bevallen in Coronatijd. Maar we did it! En we got it! We doen verder en beschermen en zorgen voor elkaar. Samen komen we er wel uit.
Top mama, jij 💛
❤️
Wat een verhaal! Dat hadden we nooit durven denken toen we Marcel als pasgeborene van gescheiden door het raam kwamen bezoeken bij je lieve ouders.
Ik ben heel blij dat het goed afgelopen is en de twee ” emmetjes” en hun ouders het goed stellen.
Ja, toen was alles nog rustig.. Stilte voor de storm 🙂
Nu alles tiptop, Marcel is super blij, de hele tijd!
Hoii Ine!
Ik lees precies mijn eigen verhaal! Alleen wonen wij niet bij mijn mama, maar in een PIEPkleine studio.. en heb ik niet de droompapa aan mijn zijde, want die is ons droomhuis aan het maken…
Ook ons kleine ventje werd verwekt toen corona gewoon nog bier was.. maar werd ook geboren in alle stilte, zonder toeters en bellen in het heetst van de coronatijd! Want dat mocht niet… geen bezoek van mijn ouders, broers en zussen. Mijn bff die mijn kleine kapoen nu nog niet heeft kunnen zien!…
Mijn zwangerschap bracht ik in lockdown door met mijn peuter die nog niet naar school ging toen.. maar ook niet meer naar de creche kon.. dus die verwennerij kon ik ook op mijn dikke buik schrijven!
Mijn jongste monkey is ondertussen 14weken oud. En het zijn al een helse 14weken geweest. Van dokter, naar dokter, van ziekenhuis, naar ziekenhuis. Hij was amper 11 dagen oud als we er al terug mochten gaan overnachten. Volgende week staat er een operatie op de planning.. mijn huilbaby heeft nog steeds zijn draai niet gevonden. Naast de allergieën en de reflux dat we nu eindelijk hebben ontdekt, speelt er duidelijk nog iets. Waar wat?!
Gelukkig kan hij eindelijk tussen alle huilbuien door eens lachen, en daar trek ik mij aan op!
Ik kijk alvast uit naar het einde van het jaar. Dan is -volgens planning- ons huis af(meer plaats.joepie!) krijg ik mijn vriend(en de kids hun papa) terug, en hopelijk is corona tegen dan gewoon terug bier(een mama mag hopen, toch?!)
Je bent niet alleen!
Groetjes x
Ook heel heftig he! Maar alleen zijn we duidelijk niet. Soms moet je -tegen de regels in- toch hulp zoeken, ik heb dat ook gedaan! Je kan niet alles alleen! Ik hoop dat ze snel vinden wat het is, want je baby zo ongelukkig zien, het is het niet he…
Bedankt voor je lieve reactie!
Top gedaan mama! ♥️
Ik ben 17 juli bevallen, vanaf maart thuis gebleven van het werk, want wie wist welk effect Corona had op de zwangerschap?! Net zoals jij vanaf de test misselijk geweest (ergens in november dus) tot 20 weken, toen rugpijn door bekkeninstabiliteit.
Ik had me al voorbereid op ‘alleen bevallen’ in mijn hoofd, zodat ik niet voor verrassingen kwam staan. Doordat ons zoontje van bijna 2 niet op bezoek mocht bij zijn zusje in het ziekenhuis had ik op voorhand al beslist om poliklinisch te bevallen. Bevalling was heftig (op 4u tijd bevallen met weeënstorm en alles op en aan, maar zonder epidurale), maar zowel baby als mama werden goedgekeurd.
Thuis wisten we geen raad met de baby, constant schreeuwen tot krijsen toe. Vroedvrouwen zeiden dat dit normaal was, maar mijn mamahart wou hulp zoeken en dus naar de osteopaat, tegen de raad van de vroedvrouwen in, maar na 1 sessie al een wereld van verschil. 4 sessies verder ook een veel aangenamere baby.
Ze heeft nog haar huilbuien, waarbij ik echt niet weet wat er scheelt. En op die momenten moet ik helaas ook denken ‘ik snap dat er ongelukken gebeuren met een krijsende baby in huis’, maar ik verplicht mezelf om me even af te zonderen en laat haar dan maar enkele minuten huilen (slechte mama, i know, maar beter zo als zelf iets dom doen omdat je haar niet stil krijgt).
Ik herken ons zo fel in jouw verhaal, ons dochtertje is nu 7 maand en ik hoop echt dat het gewoon frustratie is omdat ze niet mee kan met grote broer
Ik denk dat je niet meer kan doen.. Baby’s huilen, dat hebben wij vaak gehoord… En ‘het zal een huilbaby zijn’.. Akkoord dat een baby soms huilt, maar geen uren op een stuk! Goed dat je je mama hart hebt gevolgd, en een osteopaat gezocht hebt, dat was bij ons ook een heel groot verschil!
Goed bezig, mama!
Hey Ine
Het is een heel ontroerend verhaal dat je neer schrijft.
jij heb een hele fantastische familie . Super tof om dat te lezen. En je heb een schat van een mama . En ook je broers en papa.
Hopelijk kan je nu dubbel en dik kan genieten van je gezinnetje.
Dikke knuffel Ria
Bedankt! Je kent ze he, allemaal toppers!
x
Wat heb je dit mooi neergeschreven. Een echt verhaal, recht uit het hart. Durven neerschrijven dat er ook andere aspecten zijn dan een roze wolk, dat geeft ook moed aan andere gezinnen.
Je bent een topmama met een topgezin.
Eens deze periode voorbij, zal iedereen willen kennismaken met die 2 prachtige zonen van jou!
Ja, iedereen praat over de roze wolk, maar de donderwolken, daar wordt vaak over gezwegen.. Jammer, want zo help je andere mama’s meer dan je denkt…
Dat Corona maar snel weg is, Marcel wordt bijna 1, tijd voor een mega feest! 🙂
x
Zo herkenbaar dit verhaal, ik zie me nog staan aan het raam thuis. Ik huilend met een kleine baby aan de binnenkant en mijn mama huilend aan de buitenkant 😞
Knuffel voor al die mama’s en papa’s in deze Corona tijden!
Het breekt je hart he! Ik ben blij dat mama mijn vroedvrouw was.. We doen het goed! Onze baby’s komen niets tekort!! Liefde in overvloed!
x
Zoals je schrijft wordt overal maar aangehaald hoe ziekenhuizen en pasbevallen mama’s aangeven hoe fijn het is zonder bezoek op materniteit. Ik vond het ook heel erg dat er geen bezoek mocht komen. De naaste familie, mijn dochtertje,… Verschrikkelijk! En dat terwijl je net je pasgeboren kindje aan iedereen wilt laten zien. Heel fijn om te lezen dat ik toch niet alleen met dat gevoel zat. Mooi teskje! Goed bezig 💪
Ik ben blij dat ik daar niet de enige in ben! Bezoek moet je kunnen kiezen vind ik! Geen hele families en vriendengroepen, maar je eigen kinderen en naaste familie… Zo hard gemist!
Maar… We did it!!
x
Ja, toen was alles nog rustig.. Stilte voor de storm 🙂
Nu alles tiptop, Marcel is super blij, de hele tijd!
Hier mama van marie (14 en meisje met beperking), Emmeline 11jaar en een vroege puber, maar dus ook mama van Maurice (18-1-2019) en Marcel (22-6-2020). Maurice was een gelukkige baby, alleen wou hij niet slapen en slecht eten. Lag zelfs even in het ziekenhuis met neussonde en door onze ervaring met de oudste dochter kregen we hem mee naar huis. Nu eet hij nog steeds niet goed en slaapt hij ook niet altijd door, maar Marcel is precies een kopie van zijn zus Emmeline. Emmeline weende dag en nacht en moest Marcel de borst niet hebben, zou dat bij hem ook zo zijn denk ik. Ik zou dus ook dolgraag een juweeltje willen laten maken met mijn redding, mamamelkje 🙂
Wat herken ik mezelf hierin !
Ook mama van een 1e dochter in 2017 ondanks dat ze tot haar 4j niet doorliep en we zooo moe waren wouden we graag een 2 e kindje..
ik werd ook zwanger volle lockdown..waar we op zich nog geluk hadden dat we onze ivf nog net mochten verder zetten.. een maand later stopte ze deze proceduren wegens te gevaarlijk en zwangere vrouwen kregen voorrang!
Ik ben dan ook bevallen middenin corona in 2020…
Wat een helse tijden waren dat !
Als ik jou verhaal zo lees herleef ik het weer helemaal, gelukkig had ik een wolk van een baby die direct doorliep oef !
Want wij zaten van 2019 tot 2021 met zen 5 in een iniee minieme caravan tijdens onze verbouwingen… een huilbaby of eentje die niet wou slapen , ik denk niet dat we dat hadden aangekunt…
Fijn om te lezen dat we niet alleen zijn en dat er nog mama’s zich zo voelen.
Bedankt om je verhaal te delen !
Ps : Ine nogmaals enorm bedankt voor de leuke speelgoedjes die ik laatst mocht ophalen bij jou thuis voor mijn kleine meiden!