Ik begin met mezelf even voor te stellen. Ik ben Ine, 33, en mama van twee geweldige zoontjes, Maurice en Marcel. Ik sta er niet alleen voor, want Dieter, mijn allerliefste vriend, is tevens ook de beste papa ter wereld. 

Ik ben een gelukkige mama. Nu toch. Dat is even iets anders geweest. In 2017 werd ik mama van Maurice, een droom van een baby, die jammer genoeg de eerste twee jaar van zijn leventje niet door wou slapen. Geen levensgroot probleem uiteraard, maar toch heavy! Toen Maurice begon door te slapen, vergaten we al snel de zware nachten en droomden we stilaan van een tweede. Zo gedroomd, zo gedaan en in april 2020 werd onze liefste Marcel geboren. Jammer genoeg gebeurde dit allemaal in volle Corona tijd. Marcel werd gemaakt toen er van Corona nog geen sprake was, dus wisten wij veel wat er ons te wachten zou staan.. Ik had echt een droombeeld van mijn zwangerschap, ging enorm genieten en mij in de watten laten leggen door iedereen die dat wou (want als je zwanger bent, mag dat namelijk, je ongegeneerd laten verwennen).

Na de krokusvakantie mocht onze Maurice eindelijk naar school, kon ik genieten van een beetje rust en kon ik alles klaar zetten voor onze tweede spruit. Liep dat even anders… Vanaf het moment dat ik een positieve test in mijn handen had, was ik misselijk. Niet een beetje, maar enorm. Ik kon nergens naartoe, lag de hele tijd in de zetel en kon zelfs met Maurice geen spelletjes meer spelen. Al een geluk woonden we toen tijdelijk bij mijn ouders, in afwachting van ons droomhuis, dus die hielpen enorm waar ze konden. Toen ik vier maanden zwanger was, nam de misselijkheid af, oef! Een weekje of twee later, kreeg ik jeuk. Wij dus naar de gynaecoloog, want bij de vorige zwangerschap had ik een milde vorm van cholestase, en de kans bestond dat ik dit weer ging hebben. Bloed genomen, baby nagekeken (die deed het super in mijn buik) en een dag later het verdict gekregen dat ik weer cholestase had. Deze keer een iets zwaardere vorm, dus meer controle nodig. Cholestase is eigenlijk een reactie van je lichaam op je baby, je maakt teveel galzouten aan, wat zorgt voor jeuk bij de mama. Op zich niets heel ergs als het een milde vorm is, maar als je waarden te hoog zijn, kan dat zorgen voor een plotse sterfte bij je baby. Zomaar, zonder voortekens. Als de waarden te hoog zijn, halen ze je baby, om hem zo te redden. Vanaf 24 weken is een baby ‘levensvatbaar’ dus vanaf dan konden ze vechten voor Marcel. Dit betekende veel vaker op controle en elke week bloed laten nemen. Doen we, alles voor de baby! Mijn waarden schommelden heel erg, en het was een heftige tijd. 

Twee weken na de start van Maurice zijn schoolcarrière was daar de eerste lockdown. Niemand mocht nog buiten, je moest in je kot blijven, dus dat deden we. De onderzoeken moest ik sinds dan helemaal alleen doen, ook naar de echo’s mocht mijn vriend niet meer mee. Ik heb tranen met tuiten gehuild en als ik eraan terug denk, heb ik het nog steeds moeilijk. Onze laatste zwangerschap, laatste baby in de buik, en ik moest overal alleen naartoe. Mijn mama is mijn vroedvrouw, wat het mooiste ooit is, dus zij kon soms wel mee met mij, zodat ik niet alles helemaal alleen moest doen. Op 29 weken zwangerschap werd ik opgenomen in het ziekenhuis om longrijping te krijgen omdat de waarden toen zo alarmerend hoog waren. Nadien terug naar huis en rusten, en hopen dat de baby lekker lang zou willen blijven zitten en dat de waarden zouden dalen. Ondertussen kreeg ik medicatie, de zwaarste die er is, en die bleek aan te slaan. Mijn waarden daalden en Marcel kon lekker blijven zitten.

De lockdown kabbelde voort en elke avond, wanneer wij het nieuws keken, panikeerde ik helemaal omdat ik niet wou bevallen in Coronatijd. De angst zat er toen, en nu nog steeds eigenlijk, dik in! (met het nieuws kijken zijn we toen gestopt)

Op 37 weken ben ik ingeleid, langer mag je niet zwanger zijn met cholestase want vanaf dan is de kans op plotse sterfte veel te hoog. 30 april liepen mijn man en ik (dapper) binnen in het ziekenhuis en kon ons avontuur beginnen. Enkele uren later en met de hulp van mijn allerliefste mama, werd onze Marcel geboren. De opluchting was gigantisch. Marcel woog 3kg en was 49cm groot. Een doetje! Normaal gezien krijg je dan bezoek, en ik heb al die maanden echt uitgekeken naar de eerste keer dat Maurice zijn broertje zou zien. Ik wou echt die obligatoire foto op het ziekenhuisbed van mijn twee zonen. Neen dus, door Corona mochten broertjes en zusjes niet op bezoek komen. Ook mijn papa en broers konden niet komen, en dat vond ik ook echt hard. Mijn broer en zijn vriendin stonden wel met een spandoek op het binnenplein en met mijn andere broer en papa werd er gefacetimed. Het was een heel vreemde periode, wij in het ziekenhuis met de perfecte baby, terwijl er aan de overkant van het binnenplein elke dag mensen vochten voor hun leven wegens Covid-19. Een heel dubbel gevoel. Genieten kon niet echt.

Toen we naar huis mochten vertrekken, kwam de kinderarts een laatste check doen. Marcel bleek nogal geel, dus bloed genomen en wachten op het verdict. Iets later kregen we te horen dat we naar huis mochten, maar we moesten Marcel goed opvolgen. De dagen nadien vond mijn mama Marcel toch echt heel geel en nam ze opnieuw bloed. Het waren spannende dagen, want als het niet ok was, moest Marcel opgenomen worden in het ziekenhuis en mocht ik er niet bij blijven.  We hebben Marcel uiteindelijk bij ons thuis gehouden, mijn mama is komen logeren en ook hier kwam ons Marcelleke door.Twee weken lang was Marcel een droombaby. At en sliep, knuffelde graag en het was enorm genieten. Tegen iedereen die het horen wilde, schepte ik op over mijn fantastische zoon. Na twee weken merkten we verandering bij hem. Hij begon meer en meer te wenen, werd niet graag gepakt en begon over te geven. Tja, een baby huilt soms, hoorden we, dus wij deden verder. Zes weken lang heeft Marcel geweend, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, zonder ophouden, niet te troosten. ’s Nachts sliep hij, omdat hij volledig uitgeput was. We hebben ziekenhuisopnames achter de rug, medicatiekuren, speciale melk op voorschift, noem maar op… Ik merkte aan mezelf dat ik op was, Dieter was op, en Maurice, de oudste, wist niet meer wat hij moest doen en vond een broertje toch niet zo leuk als wij hadden voorgesteld. Ik zag het absoluut niet meer zitten.  Mijn broer, tante en ouders kwamen af en toe, tegen de regels, toch helpen en namen Marcel over als wij het niet meer konden.

Uiteindelijk heeft mijn mama aan de alarmbel getrokken, Marcel een paar dagen in huis genomen en mij naar de dokter gestuurd. Ik heb aangepaste medicatie voor mezelf gekregen en door even afstand te kunnen nemen van Marcel heb ik ook wat ‘helderder’ kunnen nadenken. We besloten te stoppen met alle medicatie, zochten een osteopaat die gespecialiseerd was in baby’s en gaven terug gewone melk, niets speciaals. Na een week merkten we verschil en stilaan veranderde Marcel in een blije baby die amper weende. Ondertussen is Marcel bijna 8 maanden en de gelukkigste baby die we kennen. Hij groeit super goed, speelt graag met zijn broer en doet het uitstekend. Ik zie Marcel terug heel graag, want dat was door het vele wenen ook niet meer vanzelfsprekend. Ik kan begrijpen dat sommige ouders hun kinderen iets aandoen, als ze niet de achterban hebben die ik heb. Iedereen heeft zijn best gedaan, en ons geholpen waar ze konden, ondanks de Corona maatregelen. Zonder hadden we het niet gekund.Enkele weken geleden las ik in de krant een artikel waarin stond dat ze op materniteit fan waren van ‘geen bezoek’. Ik moest ineens terug heel hard wenen. Wij kregen geen bezoek omdat het niet mocht, maar ik heb er nog altijd zoveel spijt van. Vrienden en verdere familie heb ik niet gemist, maar mijn zoontje en papa en broers die niet mochten komen, dat wringt nog steeds. Laat de ouders dat in de toekomst zelf maar beslissen.

Corona heeft mij veel geleerd, en ik ben er nog maar eens mee geconfronteerd dat ik een fantastische familie heb, die ik oneindig dankbaar ben. We hebben ondertussen bitter weinig bezoek gekregen, maar doen het zo goed in onze kleine bubbel. Als ik het opnieuw kon doen, zou ik nooit meer zwanger willen zijn en bevallen in Coronatijd. Maar we did it! En we got it! We doen verder en beschermen en zorgen voor elkaar. Samen komen we er wel uit.